عشق

عجیبه برام که؛
برخی از آدم ها،خودشون رو هم سطح یه سری آدم کوچکتر از خودشون(از هر نظری میگم) می دونن،اگرم خودشون رو هم سطح اونا ندونن،انگار یه جورایی خوشون رو با اونا سرگرم می کنن یا باهاشون وقت میگذرونن و همه ی اینا در حالیه که؛اونا،با هم، هیچ نظره هم سطح نیستن ولی بازم به این کار غلطشون ادامه میدن.نمیگم بودن و وقت گذروندن با یه آدم کوچکتر از خودت اشتباهه ولی اگر انتظارات بیش از حد بره بالا،یعنی تفکرات به یه سوی غلطی کشیده بشن،همه چی به هم میریزه و این اصلا خوب نیست!

بعضی اوقات،انقدر انتخاب کردن و تصمیم گیری سخته،که حتی بقیه هم نمی تونن کمکت کنن،اینجور مواقع آدم هر چقدر هم که بشینه فکر کنه بازم فایده نداره چون بازم به تصمیم درست نمیرسه.یعنی قشنگ گیر میکنه.

اینجور مواقع آدم چیکار کنه می تونه به تصمیم درست برسه؟

اکثریت انسان هایى که نسبت به دیگران بیشتر میخندن و بیشتر هم شوخ طبعى میکنن،از درون یا خیلى ناراحتن یا اینکه خیلى زندگى سختى داشتن و شاید هنوزم دارن.میخوام بگم،هر کى مى خندونه شاد نیست و هر کى مى خنده،خوشحال نیست.اون چیزى که مهمه،ظاهر نیست.دله که مهمه،دل.

قبلا از مرگ می ترسیدم اما دیگه اینجوری نیست.
به این نتیجه رسیدم که آدما به دنیا میان که بمیرن،پس چرا از این موضوع میترسن!
این که میگن آدم یه بار زندگی میکنه درسته اما این هم درسته که با مرگ،انسان یه زندگی ابدی رو شروع میکنه.
ما به جای ترس از مردن،باید از زندگی توی این دنیا لذت ببریم و خودمون رو برای زندگی توی اون دنیا آماده کنیم.
مرگ اونقدرا هم بد نیست.تازه با مردن، آدم ، میتونه برای همیشه یه زندگی جدید رو شروع کنه که هیچ پایانی نداره.چی از این بهتر؟

یه سرى از انسان ها،اطرافمون رو احاطه کردن که هیچ وقت نمیشه از دستشون نفس راحت کشید
انقدر رفتار هاشون احمقانه و در عین حال بچگانه ست،که پررو پررو،وایمیستن جلوت و میگن که تو بچه اى!
تیکه کلام اکثرشون هم،اسکل ه.هیچى هم جز این بلد نیستن!
فکر میکنن خیلى شاخ ان ولى خبر ندارن که بین هم نوع هاى بدتر از خودشون،شاخ ان!
معمولا باید جلوى اینجور افراد،که جدیدا خیلى زیاد شدن،سکوت کرد ولى اونا انقدر نفهم و بى شعورن،که فکر میکنن ما نمى تونیم جوابشون رو بدیم.
وقتى هم جوابشون رو ندى،روز به روز غیر قابل تحمل تر میشن.
همه ى افراد سالم با این انسان ها مشکل دارن و ازشون دورى میکنن،براى همین این جمله افراد همیشه تنها مى مونن،اگر هم کسى سمتشون بره مثل خودشون مریضه.
این جور افراد همه جا پخشن و هیچکس نمى تونه بزنه توى دهنشون به طورى که دیگه باز نشه.
من براى این مدل دختر ها،یه صفت مناست پیدا کردم ، درسته،اونا سلیته،دریده و پاچه پاره ان،هیچ وقت هم درست نمیشن!
از این ادما دورى کنید،مریض هاى روانى کره ى زمین،در واقع اونا و امثال اونا هستن.گیرشون نیوفتین!بدجورى تعطیل ان،چون به این وضعیتشون افتخار هم مى کنن!

امروزه،آدما خیلی برداشت های اشتباهی از حرف و رفتار های دیگران میکنن،یه چیزی درموردت میگن که تو شاخ در میاری.آدم باید توجه کنه به رفتار هایی که میکنه و حرفایی که میزنه،چون گاهی اوقات،بدون اینکه خودت با خبر بشی،متهمت میکنن.تهمتی بهت میزنن که حتی تو بهش فکرم نکردی و اصلا منظورت اون نبوده.نمیشه گفت قضاوت،باید گفت برداشت اشتباه زیاد شده مخصوصا برداشت اشتباه از رفتار آدما.یه جورایی اگه حواست نباشه،گناهکار میشی.اون موقع ست که حکایتت میشه،آش نخورده و دهن سوخته،پس حواستو جمع کن.ممکنه تو منظوری نداشته باشی ولی جدیدا هم حرف تو دهنت میزارن هم منظور توی رفتارت،پس با اینکه قصد و نیتت پاکه،ولی بازم تو احتیاط کن.

بعضی اوقات،انقدر انتخاب کردن و تصمیم گیری سخته،که حتی بقیه هم نمی تونن کمکت کنن،اینجور مواقع آدم هر چقدر هم که بشینه فکر کنه بازم فایده نداره چون بازم به تصمیم درست نمیرسه.یعنی قشنگ گیر میکنه.من اینجور مواقع،چند وقتی از موضوع فاصله میگیرم،چند روز خودمو با چیزهای دیگه مشغول می کنم و اصلا به اون موضوع فکر هم نمی کنم،بعد دوباره بهش فکر میکنم،اون موقع ست که،به نتیجه میرسم.امتحان کنید،جواب میده.

گاهی،کسی که آرام ترین ظاهر دنیا رو داره،از درون،از خشم در حال متلاشی شدنه و گاهی هم،کسی که از بیرون بسیار عصبانیه،فقط خودش میدونه که چقدر درونش آرومه و خودش در حال فیلم بازی کردنه،پس نمیگم از روی ظاهر قضاوت نکنید بلکه می خوام بگم:
هرگز گول ظاهر دیگران رو نخورید.

اگر کار اشتباهی کردی،قبل از اینکه از یه جای دیگه گندش در بیاد،خودت موضوع رو روشن کن.

آره،تبعات داره،اونم خیلی،اما لااقل با خودت میگی:خودم گفتم.

حقیقت تلخه،اگر خودت حقیقت اشتباهت رو بگی سخته،تبعات اشتباهاتت خیلی خیلی سخت تره،اما لااقل تقاص کاراتو دادی،درس گرفتی و تنبیه شدی.

بالاخره حقیقت روشن میشه،غیر ممکنه نشه،حداقل اگر خودت روشنش کنی،برای خودت راحت تره.برای وجدانت.

سعی نکن از حقیقت فرار کنی،تقاص حقیقت رو،بالاخره،یه روزی،همه میدن،مطمئن باش.

هر از گاهی آدم به تنهایی نیاز داره.وقتی آدم یه جای خالی توی خودش احساس می کنه،یه خلاء،با تنهایی پر میشه.اجتماعی ترین آدم ها هم که یه لحظه یه جا بند نمیشن،گاهی به تنهایی نیاز دارن.در واقع همه گاهی به تنهایی نیاز دارن.چه خوب میشه وقتی به همچین موردی برخورد می کنیم،خودمون طرف رو تنها بذاریم.همیشه بودن یه آدم کنارت،نمی تونه حالت رو اونطور که باید خوب کنه.آدم گاهی خودش باید خوب بشه.مانع این نیاز و این باید مهم نشیم.لطفا.

هیچ وقت نگاهتون به دیگران نباشه،همیشه نگاهتون به خودتون باشه.چون به دیگران نمیشه اعتماد کرد،به هیچکس نمیشه نمیشه اعتماد کرد.پس همیشه خودتون رو ببینید.منظورم خودخواهی و غرور نیست بلکه هدفم از زدن این حرف اینه که،منتظر کمک و نگاه دیگران نباشین،اونا کار خودشون رو می کنن،هیچکس حواسش به اون یکی نیست.شما هم حواستون به خودتون باشه،منتظر کمک،تلاش و نگاه خودتون باشید.چون دنیا هیچ وقت آدمایی رو نداشته که بخوان به دیگری کمک کنن و حواسشون بهش باشه.مراقب خودتون باشید.

گاهی الکی الکی سر یه مشت تاراحتی و عصبانیت،آدما رو از خودمون می رونیم.این یک اشتباهه بزرگه،بدون شک.مگه ما چقدر زنده می مونیم؟مگه دنیا تا کجا ادامه داره؟مگه زندگی چقدر دووم میاره؟اصلا ارزشش رو نداره که بخاطر ناراحتی ها و عصبانیت ها بین خودمون و عزیزامون فاصله بندازیم.چون که بعدش،یه کم که بگذره،خودمون حسرت می خوریم.حیفه،خیلی حیف!من توی اینجور مواقع با خودم میگم:اگر امروز یا فردا،طرف(کسی که از دستش ناراحت یا عصبانیم)یه اتفاقی براش بیوفته،یه چیزیش بشه یا آقا اصلا بمیره،تو حسرت نمی خوری که باهاش قهر بودی،ازش کینه به دل داشتی یا باهاش رابطه ات شکرآب بود؟*جوابم هم مشخصه:قطعا هم پشیمون میشم و هم ناراحت،کلی هم حسرت می خورم*خلاصه اینکه،معلوم نیست هر کدوم از ما چقدر زنده می مونیم،یا حتی اطرافیانمون،هر آدمی.پس چقدر خوب میشه،همیشه با هم خوب باشیم،نذاریم بینمون کدورت و جدایی باقی بمونه.درسته کار راحتی نیست،شاید طرف یه اشتباه غیر قابل جبران مرتکب بشه،که نشه به راحتی ازش عبور کرد،ولی خب چه خوب میشه اگر سعی کنیم هر چه سریع تر،غم و مشکلات رو فراموش کنیم و باهاشون کنار بیایم.این طور نیست؟البته که هست.

گاهی که اشتباه می کنی ، نمی تونی با عذر خواهی کردن ،دل طرف مقابلت رو به دست بیاری.اینجور مواقع بهتره بیخیال عذرخواهی و عذرخواهی کردن بشی.باید اصلاح بشی و بهش نشون بدی اصلاح شدی.اینطوری چه خودت بخوای چه نخوای و چه خود طرف بفهمه و چه نفهمه،می بخشتت.فقط یادت نره هر وقت کسی به تو گفت بخشیدتت،مطمین باش هنوز کامل نبخشیدتت پس انتظار نداشته باش یهو مثل قبل باهات رفتار کنه و بشینه باهات حرف بزنه.اینجاست که باید بشینی یه گوشه و بذاری زمان طرف مقابل رو نرم کنه.قول میدم که بالاخره نرم میشه.دیر و زود داره اما سوخت و سوز نداره.

هر از گاهی آدم به تنهایی نیاز داره.وقتی آدم یه جای خالی توی خودش احساس می کنه،یه خلاء،با تنهایی پر میشه.اجتماعی ترین آدم ها هم که یه لحظه یه جا بند نمیشن،گاهی به تنهایی نیاز دارن.در واقع همه گاهی به تنهایی نیاز دارن.چه خوب میشه وقتی به همچین موردی برخورد می کنیم،خودمون طرف رو تنها بذاریم.همیشه بودن یه آدم کنارت،نمی تونه حالت رو اونطور که باید خوب کنه.آدم گاهی خودش باید خوب بشه.مانع این نیاز و این باید مهم نشیم.لطفا.

صبر.چه قدر خوبه که همچین دارایی ارزشمندی داشته باشیم چون هر کسی صبر نداره،هر کسی صبور نیست.خیلی موفق خواهیم بود فقط اگر صبور باشیم.صبر برامون کلی چیز به ارمغان میاره.اعتبار،احترام،موفقیت و آرامش.اگر صبر داشته باشیم،خودمون راحت تریم.مشکلاتمون ساده ترن و البته پیش همه خیلی با اهمیت خواهیم بود.چه کسی بدش میاد این همه گزینه رو یه جا داشته باشه؟خب معلومه،هیچکس بدش نمیاد.پس سعی کنیم صبور باشیم.در مقابل مشکلات،گذشته،دل شکستن ها،دروغ ها،سختی ها،حرف ها،آدم ها و همه چیز.اگر صبور باشیم ، هیچکس متوجه عصبانیت و پریشونیمون نمیشه.صبر دشمن بدی هاست.اگر در مقابل بدی های جهان،از سلاح صبر استفاده کنیم،باید دونست که پیروز میدون ما خواهیم بود.صبور باشین چون بالاخره همه چیز می گذره پس نیازی به عجله نیست.

هیچ وقت نگاهتون به دیگران نباشه،همیشه نگاهتون به خودتون باشه.چون به دیگران نمیشه اعتماد کرد،به هیچکس نمیشه اعتماد کرد.پس همیشه خودتون رو ببینید.منظورم خودخواهی و غرور نیست بلکه هدفم از زدن این حرف اینه که،منتظر کمک و نگاه دیگران نباشین،اونا کار خودشون رو می کنن،هیچکس حواسش به اون یکی نیست.شما هم حواستون به خودتون باشه،منتظر کمک،تلاش و نگاه خودتون باشید.چون دنیا هیچ وقت آدمایی رو نداشته که بخوان به دیگری کمک کنن و حواسشون بهش باشه.مراقب خودتون باشید.

اگر دوست دارید زندگی کسی رو دنبال کرده و خاطراتشو بخونید،می تونید خاطرات من رو بخونید.توی تلگرام یه چنل زدم که موضوعش ربطی به  این وبلاگ نداره،خاطراتمه و درمورد زندگی شخصیمه.اگر دوست دارید خاطراتمو دنبال کنید،توی تلگرامتون این آدرس رو سرچ کنید.

donyayedonya@

یا 

دنیای دنیا

بعضی وقت ها نمیشه آدمارو عاشق خودت کنی،اینجور مواقع فقط باید دوسشون داشته باشی،حتی اگر اونا هیچ وقت به تو علاقه مند نشن،حداقلش اینه که تو همیشه اونا رو همونقدر دوست داشتی.پس سعی کنیم همیشه عاشق معشوق خودمون باشیم،حتی اگر معشوقمون،عاشق ما نباشه.

اگر دوست دارید زندگی کسی رو دنبال کرده و خاطراتشو بخونید،می تونید خاطرات من رو بخونید.توی تلگرام یه چنل زدم که موضوعش ربطی به  این وبلاگ نداره،خاطراتمه و درمورد زندگی شخصیمه.اگر دوست دارید خاطراتمو دنبال کنید،توی تلگرامتون این آدرس رو سرچ کنید.

donyayedonya@

یا 

دنیای دنیا

و یا راه خیلی راحت تر رو برید و روی لینک زیر کلیک کنید(لمسش کنید)،فقط قبلش یادتون نره.

https://t.me/joinchat/AAAAAE4YwElmEXAbakl1IA

آدما دو دسته هستن:

دسته ای از آدما که نمی تونی از زندگیت حذفشون کنی مثل خانواده ت 

 و یه دسته ی دیگه از آدم ها که می تونی از زندگیت حذفشون کنی مثل صاحب کارت

مهم اینه که،هیچ وقت کاری نکنی که مجبور بشی یکی از دسته ی اولو حذف کنی یا اینکه کاری نکنی که مجبور بشی یکی از آدمای دسته ی دوم رو به زور تحمل کنی

خلاصه اینکه از این دو تا دسته توی زندگی همه هست،باید مدیریت داشته باشی و روابط رو هندل کنی

[سینا مشیریا]

دیدین میگن دل بچه ها پاکه؟

برای همینه که سریع ناراحتی شون یادشون میره،راحت فراموش میکنن و از همه مهمتر،هیچوقت از کسی کینه به دل نمیگیرن.همه بچه ها این مدلی ان،ولی فقط تا زمانی که بچه ن!

اما چقدر خوب میشه که یه آدم وقتی کودکی رو می گذرونه بازم اینطوری باشه.چیزی رو به دل نگیره،راحت از مسائل بگذره،در کل آدم کینه ای ای نباشه.

برای اینکه آدم کینه ای بار نیاد،باید از بچگی این رو یاد بگیره که هر لحظه،یه ثانیه از زمان زندگی اش کم میشه،هر لحظه به پایان عمرش نزدیک تر میشه،پس باید با خودش بگه * هی!بیخیال،مهم نیست،شاد باش،اشکالی نداره،ازش به دل نگیر.*

اگر همه اینکارو بکنن،هزار تا اتفاق دردناک نمیوفته و در کل دنیا جای بهتری میشه.

[سینا مشیریا]